Powrót Pana Verdoux

Verdoux, były kasjer bankowy, utrzymuje swoją rodzinę z mordowania bogatych kobiet. Gatunek: Dramat Komedia produkcja: USA premiera: 6 grudnia 2013 (Polska) 11 kwietnia 1947 (świat) reżyseria: Charles Chaplin scenariusz: Charles Chaplin.Po czym poznać prawdziwego mistrza kina? Przede wszystkim po tym, jak jego filmy przechodzą próbę czasu: czy mogą wnieść coś w życie widzów, których rodziców nie było na świecie, kiedy miały swoją premierę. Z tej perspektywy Charlie Chaplin jest absolutnym geniuszem. Nakręcony ponad 66 lat temu „Pan Verdoux” jest dziś równie aktualny, co w czasach swego pierwszego pobytu na wielkich ekranach. Akcja filmu rozgrywa się w latach 30. ubiegłego wieku we Francji. Henri Verdoux przez 30 lat był lojalnym pracownikiem banku. Za tę lojalność szefowie odpłacili mu zwolnieniem w trybie natychmiastowym, gdy tylko kryzys ekonomiczny dał się bankowi we znaki. Verdoux, który miał na utrzymaniu żonę-inwalidkę i syna, szybko znalazł nowe zajęcie. Stał się prywatnym przedsiębiorcą, a jego specjalnością było mordowanie samotnych kobiet, które wcześniej przekonał, by przekazały mu swoje pieniądze. Mimo niezbyt atrakcyjnej powierzchowności, tytułowy bohater okazał się mistrzem w swoim fachu i już wkrótce obracał kwotami, jakie wcześniej widział tylko na kontach innych. Gdy mówi się o Chaplinie, tytuł „Pan Verdoux” nie jest tym, który przychodzi jako pierwszy do głowy. Szkoda, bo to jedno z najlepszych, najdojrzalszych dzieł reżysera. Z pozoru beztroska komedia, pełna scen rodem z niemodnej już wtedy burleski (tu i ówdzie odnajdziemy nawet odległe echo postaci trampa). Jednak humor został zaprawiony bardzo dużą dawką goryczy. Pod cienkim płaszczykiem komedii ukrywa się smutna wizja świata, w którym coraz trudniej jest odnaleźć szczerość i dobro. Chaplin z pełnym wyrachowaniem i cynizmem pokazuje, jak troska i empatia zostają wypaczone przez zewnętrzne okoliczności, pchając bohatera ku strasznym czynom. Verdoux bowiem wszystko robi z miłości i chęci zadbania o najbliższych. Ale najbardziej gorzki jest Chaplin pod koniec, kiedy bez ogródek pokazuje, że ofiary bohatera (jak i on sam) są szczęściarzami. Nie dane im będzie bowiem doświadczyć prawdziwego koszmaru, jakim okaże się szaleństwo II Wojny Światowej. To los, który czeka jedyną postać potraktowaną przez Verdoux z autentyczną dobrocią.